Al van jongs af aan werd ik geboeid door de mens en haar emoties. Ik was graag met mijn volledige aandacht bij iemand aanwezig en deed niets liever dan diegene een moment van ontspanning bieden. Zo masseerde ik als klein meisje regelmatig de schouders van mijn vader. Een moment waarin ik de verbinding tussen ons voelde, terwijl tegelijkertijd de spanning in zijn spieren verminderde.

Als resultaat van een operatie met veel antibiotica, kreeg ik als puber te maken met een vermoeidheidsvirus. Ik was zo vermoeid dat ik niet naar school kon. Door mijn beperkte energie ging ik bij mezelf te rade: wat maakt me gelukkig? Waar haal ik energie uit? Hoe blijf ik in balans? Noodgedwongen werd ik al op jonge leeftijd geconfronteerd met het belang van balans en doen wat bij je past.

Toch koos ik voor ‘het veilige pad’. Ik studeerde Horecamanagement en vond na mijn studie een kantoorbaan. Van de buitenkant had ik het goed voor elkaar, maar in werkelijkheid miste ik een bepaalde diepgang. Op mijn 23^e werd mijn moeder plotseling ziek. Mijn wereld stond stil. Weer werd ik geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Ik besefte hoe belangrijk en waardevol het is om in het hier-en-nu te zijn. Juist door die lastige momenten leerde ik oprechte aandacht en verbinding waarderen.